Svetom liturgijom i parastosom u Spomen-hramu cara Lazara na Vučijaku, prnjavorski borci obilježili su Dan boraca odbrambeno-otadžbinskog rata Republike Srpske. Delegacije Opštinske boračke organizacije položile su cvijeće na grobove poginulih srpskih boraca u proteklom Otadžbinskom ratu i na grob Veljka Milankovića na Vučijaku, komandanta Prve srpske dobrovoljačke jedinice “Vukovi sa Vučijaka”. Bivši borci ove jedinice obilježili su i godišnjicu smrti svog komandanta, koji je, od posljedica ranjavanja, podlegao na današnji dan prije 30 godina.
Među prvima na braniku otadžbine u vihoru rata devedesetih godina prošlog vijeka bila je jedinica iz Prnjavora „Vukovi sa Vučijaka“, koju je prije tri decenije poveo komandant Veljko Milanković. Na ratnom putu, za odbranu Srpske živote je položilo 626 heroja iz Prnjavora. U Spomen-hramu Svetog Velikomučenika kneza Lazara na Vučijaku, služen je parastos poginulim borcima, a potom su položeni vijenci. Kakav je bio herojski put, najbolje zna Miro Šikarac. Rame uz rame sa Veljkom Milanković, krenuo je na neprijatelja. Svježa sjećanja i danas, tačno trideset godina nakon smrti čuvenog komandantna.
“Veljko i ja smo zaista bili veliki prijatelji prije svega. Gledao sam ga kao oca pošto oca nisam imao, tako da mi je došao u jednom trenutku, kao veliki oslonac, na koga sam mogao nesamo ja nego i svi pripadnici naše jedinice da računamo. On je bio poseban čovjek pun energije, pun želje za životom, jedan veliki patriota koji se rijetko rađa” rekao je pripadnik jedinice “Vukovi sa Vučijaka” i ratni komadant poslije smrti Veljka Milankovića Miro Šikarac.
Šikarac kaže da mu je i danas dan jako nevjerovatno da je Veljko od zadobijenih rada preminuo, jer je on bio daleko teže ranjen:
“Kod mene je raznesena lobanja glave, tako da sam samo nekim čudom ostao živ. Veljko je nažalost preminuo, a ja sam ostao da svjedočim o tim zadnjim trenucima, koje sam proveo sa njim”, dodao je Šikarac.
Milanković je ranjen u borbama, 4. februara 1993. godine, a 10 dana kasnije preminuo je u Beogradu. U jedinici „Vukova“ ratne godine proveo je i Goran Prodanović. Najteže je kaže bilo probijanje Koridora.
Uvijek je ovdje teško doći na Vučijak i sjetiti se tih momaka koji su poginuli, komandanata i svih ostalih. Sretnemo se sa nekim momcima jednom godišnje ovdje, a već su i godine odmakle. Dosta ih je poginulo, a dosta ih je i umrlo nakon rata. Jednostavno, svake godine nas je sve manje. Nije lijep osjećaj”, rekao je Goran, pripadnik Jedinice.
Prodanović kaže da je za njih probijanje Koridora bilo nešto najteže u ratu:
“Bilo je tu ranjenih poginulih, normalno da sa nekim sa kim si rastao ratovao, a za pet minuta ga nema onda je uvijek teško, ali Koridor je bio najteži”.
Da se Koridor izdvaja kao jedna od najvećih bitaka ili bitka svih bitaka u otadžbinskom ratu, složio se i Šikarac.
“Mnogi heroji na Koridoru su pali, ne sam pripadnici jedinice “Vukovi sa Vučijaka”, već i mnogih drugih jedinica koje su učestvovale u proboju Koridora”, dodao je Šikarac.
Hram Svetog velikomučenika kneza Lazara mjesto je odakle je potrebno poslati poruke mira i razumijevanja, poručio je načelnik opštine Prnjavor Darko Tomaš.
“Potrebno je da se prisjetimo svega onog što nije bilo dobro, a šta se dešavalo na ovim područjima misleći na ratna dešavanja i da poručimo da se na takav način više ne trebaju rješavati stvari”, poručio je Tomaš.
Prnjavor je dao nemjerljiv doprinos u odbrani Republike Srpske, a ova opština je druga u Srpskoj po broju poginulih u proteklom ratu, u odnosu na ukupan broj stanovnika.
TV K3
1 Trackback / Pingback