Preminuo patrijarh Pavle
Patrijarh Srpske pravoslavne crkve gospodin Pavle preminuo je jutros u 10.45 na VMA. Crkvena zvona širom zemlje oglasila su tužnu vest u podne.
Patrijarh je preminuo u 10.45, potvrđeno je Beti na VMA, a potom je i mitropolit Amfilohije objavio da se srpski patrijarh upokojio.
Radio televizija Srbije objavila je snimak mitropolita, koji je, na svečanosti polaganja kamena temeljca, u suzama obavestio vernike da je upravo saznao da se "upokojio patrijarh".On je preneo da je sveštenik jutros pričestio patrijarha i da je Pavlovo "sveto hristoljubivo srce prestalo da kuca".
U Patrijaršiji Srpske pravoslavne crkve agenciji Beti je potvrđeno da će tokom dana biti objavljeni detalji u vezi sa sahranom.
Zvaničnici SPC nalaze se trenutno na VMA. Prema nezvaničnim informacijama patrijarhovo telo bi tokom dana trebalo da bude preneto u Patrijaršiju.
Zvona Saborne crkve oglašavaju se, na 15 minuta pre punog sata, povodom smrti patrijarha.
U Patrijaršiji je Beti rečeno i da su sve vladike obaveštene o smrti patrijarha i da će Sinod SPC održati sednicu u ponedeljak, rano ujutro.
RTS je u podne prekinula redovan program i na prvom kanalu emituje duhovnu muziku.
Patrijarh Pavle (95) bio je na Vojno medicinskoj akademiji na lečenju od 13. novembra 2007. godine.
Predsednik Srbije Boris Tadić izjavio je u Beogradu da je smrt Njegove svetosti patrijarha srpskog gospodina Pavla ogroman i nenadoknadiv gubitak za srpski narod.
"Postoje ljudi koji samim činom svog postojanja povezuju čitav narod. Takav je bio patrijarh Pavle", izjavio je Tanjugu predsednik Srbije.
"Njegov odlazak je i moj lični gubitak", rekao je Tadić.
Predsednik Srbije je istakao da se u teškim i kompleksnim trenucima kroz koje je prolazila Srbija uvek konsultovao sa partijarhom i dobijao njegovo mišljenje.
Patrijarh Pavle imao je ogroman ugled u čitavom hrišćanskom svetu, uživao je poštovanje, kako moskovskog i vaseljenskog patrijarha, tako i rimskog pape, zaključio je Tadić.
Na čelu SPC 19 godina
Patrijarh Pavle za patrijarha Srpske pravoslavne crkve izabran je 1990. godine.
Rođen je 11. septembra 1914. godine u selu Kućanci, srez Donji Miholjac (tada u Austrougarskoj, a sada u Hrvatskoj) u zemljoradničkoj porodici. Gimnaziju je završio u Beogradu, šestorazrednu Bogosloviju u Sarajevu, a Bogoslovski fakultet u Beogradu.
Rano je ostao bez roditelja - otac je otišao da radi u SAD, tamo je dobio tuberkulozu i "vratio se kući da umre" kad je dečaku bilo tri godine, a isto se ubrzo dogodilo i s majkom.
Odgajila ga je tetka. Shvativši da je dete "vrlo slabačko", poštedela ga je seoskih poslova i tako mu omogućila da se školuje: iako je mali Gojko bio sklon "predmetima gde ne mora da memoriše, kao što su matematika i fizika", iako je iz veronauke imao dvojku, uticaj rodbine je prevagnuo i njegov konačan izbor bio je bogoslovija.
Posle završene niže gimnazije u Tuzli (1925-1929) i bogoslovije u Sarajevu (1930-1936) došao je u Beograd gde je upisao Bogoslovski fakultet. Tu je vanredno završio i preostale razrede gimnazije da bi mogao da upiše uporedo i Medicinski fakultet. Na Medicinskom fakultetu je stigao do druge godine studija, a Bogoslovski je završio i tu ga zatiče Drugi svetski rat.
Da bi se izdržavao radio je na beogradskim građevinama, što mu nije odgovaralo zbog slabog zdravlja. Na poziv svog školskog druga Jeliseja Popovića odlazi u ovčarsko-kablarske manastire gde je proveo ostatak rata i gde počinje svoj monaški život.
Prvo je bio u manastiru Svete Trojice u Ovčaru a potom veroučitelj deci izbeglica u Banji Koviljači. Tada se teško razboleo "na plućima" i lekari su verovali da je tuberkuloza predviđajući mu još tri meseca života. Izvesno vreme proveo je u manastiru Vujan gde se izlečio i u znak zahvalnosti izrezbario i poklonio manastiru jedan drveni krst.
Zamonašen je u manastiru Blagoveštenju 1946. godine, kada je unapređen u čin jerođakona. Od 1949. do 1955. bio je sabrat manastira Rače. Školsku godinu 1950/51. proveo je kao učitelj zamenik u prizrenskoj Bogosloviji sv. Kirila i Metodija.
U čin jeromonaha unapređen je 1954, protosinđel je postao 1954, a arhimandrit 1957. Od 1955. do 1957. godine bio je na postdiplomskim studijama na Bogoslovskom fakuletu u Atini. Izabran je za episkopa raško-prizrenskog 29. maja 1957. godine, a posvećen je 21. septembra 1957. godine, u beogradskoj Sabornoj crkvi. Čin posvećenja obavio je patrijarh srpski Vikentije. Za episkopa raško-prizrenskog ustoličen je 13. oktobra 1957. godine, u prizrenskoj Sabornoj crkvi.
U Eparhiji raško-prizrenskoj gradio je nove crkve, obnavljao stare i porušene, posvećivao i monašio nove sveštenike i monahe. Starao se o Prizrenskoj bogosloviji, gde je povremeno držao i predavanja iz crkvenog pevanja i crkvenoslovenskog jezika.
Često je putovao, obilazio i služio u svim mestima svoje Eparhije. Sa kosovskim egzodusom, prizrenska Bogoslovija Svetog Kirila i Metodija je privremeno premeštena u Niš, a sedište Raško-prizrenske eparhije iz Peći u manastir Gračanicu.
Kao episkop raško-prizrenski svedočio je u Ujedinjenim nacijama pred mnogobrojnim državnicima, o stradanju srpskog naroda na Kosovu i Metohiji.
Bavio se i naučnim radom. Objavio je monografiju o manastiru Deviču, Devič, manastir Svetog Joanikija Devičkog (1989, drugo izdanje 1997.).
U Glasniku Srpske pravoslavne crkve, od 1972. godine objavljuje studije iz Liturgike u obliku pitanja i odgovora, od kojih je nastalo trotomno delo Da nam budu jasnija neka pitanja naše vere, I, II, III (1998).
Priređuje dopunjeno izdanje Srbljaka, koje je Sinod Srpske pravoslavne crkve izdao 1986. godine. Takođe, priređuje Hristijanskije prazniki od M. Skabalanoviča. Autor je i izdanja Trebnika, Molitvenika, Dopolniteljnog trebnika, Velikog tipika i drugih bogoslužbenih knjiga u izdanju Sinoda. Pitanja i odgovori čtecu pred preoizvodstvom objavljuje 1988. godine, a Molitve i molbe 1990. Zaslugom patrijarha Pavla umnožen je u 300 primeraka Oktoih iz štamparije Đurđa Crnojevića.
Patrijarh Pavle je dugo godina je bio predsednik komisije Svetog arhijerejskog sinoda za prevod Svetog pisma Novog zaveta, čiji je prvi prevod, koji je zvanično odobren od Crkve, objavljen 1984, a ispravljeno izdanje ovog prevoda 1990. godine. Isto tako, bio je predsednik Liturgičke komisije pri Svetom arhijerejskom sinodu, koja je pripremila i štampala Služebnik na srpskom jeziku.
Za vreme od kada je srpski patrijarh obnovljeno je i osnovano više eparhija. Obnovljena je Bogoslovija na Cetinju 1992. godine. Otvorena je 1994. godine Duhovna akademija Svetog Vasilija Ostroškog u Srbinju (Foča) i Bogoslovija u Kragujevcu 1997. godine, kao odsek Bogoslovije Svetog Save u Beogradu. Osnovana je i Informativna služba Srpske pravoslavne crkve.
U njegovo vreme pokrenuta je 1993. godine u Beogradu Akademija Srpske Pravoslavne Crkve za umetnosti i konservaciju, sa nekoliko odseka (ikonopis, freskopis, konservacija). Godine 2002. nastava veronauke je vraćena u škole, kao i Bogoslovski fakultet u okvire Beogradskog univerziteta iz koga su ga komunističke vlasti izbacile 1952. godine.
Imajući u vidu zasluge patrijarha srpskog Pavla na naučnom bogoslovskom polju, Bogoslovski fakultet Srpske pravoslavne crkve u Beogradu, dodelio mu je 1988. godine zvanje počasnog doktora bogoslovlja.
Srpski patrijarh postao je 1990. godine, kada je na tom mestu nasledio patrijarha Germana. On je 44. poglavar Srpske pravoslavne crkve, navedeno je u biografiji patrijarha Pavla objavljenom na sajtu SPC.
(MONDO)
Ovaj post je pisan iskljucivo radi povecanja ukupnog broja postova u mom profilu i ni u kom slucaju ne odrazava moje stvarno misljenje o doticnoj temi.
emil škafsrek, kranista iz prnjavora, pronađen je jutros oko 6 časova u nesvesnom stanju na savskom keju u Beogradu. Prema nalazima laboratorijske analize u MUP-u Srbije, škafsrek je u krvi imao čak 0,51 posto alkohola, što je do sada najveća zabeležena vrednost u domaćoj medicinskoj praksi.
COVJEK JE IMAO KRV U ALKOHOLU 
